R.E.M. (1984)

Żywa legenda. Gdy czasem myślę o największym zespole jakim znam, to wśród zespołów, które mogłyby zagrozić Beatelsom, z pewnością jest R.E.M. Być może zaskoczeniem dla wielu będzie fakt, że R.E.M. gra już dwadzieścia siedem lat. Zespół starszy ode mnie o rok, więc – jako prawie rówieśnicy – od początku doskonale się zakumplowaliśmy. W późnych czasach licealnych mój piękny, zielony plecak (tzw. kostkę) zdobiły litery nie inne jak właśnie „r”, „e” oraz „m”.

Trudno zwięźle opisać muzykę R.E.M, gdyż ta – w ciągu tych 27 lat – mocno ewoluowała i dziś mało kto poznałby, że dzisiejsza twórczość grupy (bogata w elektronikę) i twórczość wczesnych lat 80-tych (surowe, ascetyczne instrumentarium) to dzieło tych samych osób. Jest jednak jeden wspólny rys, wspólny motyw, jednocząca te różne okresy filozofia muzyczna, której R.E.M. pozostało do dziś wierne – to filozofia melodyjności. R.E.M. to, jak Beatelsi, klasycy rockowej przebojowości. Napisali mnóstwo piosenek dających się po prostu (ale jakie to ważne!)  z a n u c i ć.

Każdy fan R.E.M. z pewnością ma swoje ulubione płyty czy piosenki. Dla mnie szczytowy okres w historii grupy to lata 1989-1998, zwłaszcza płyty „Out of Time” (1991), „Automatic for the People” (1991) i „Up” (1998). Piosenka, którą Wam załączam, nie jest może najbardziej znana i grana przez stacje. Od jakiegoś jednak czasu uważam ją za bardzo REM-owską (stonowana radość, pozytywny klimat, optymizm), teledysk zresztą też.

„Near Wild Heaven” (1991)